En dan zijn we alweer op de laatste dag van het jaar aangekomen. Als kind vond ik dit al een hele vervelende dag. En nu missen we al een aantal jaren een heel belangrijk meisje, die in februari alweer 22 zou zijn geworden. Zonder haar wordt het gewoon nooit meer een gelukkig jaar. We doen ons best maar in de aanloop naar deze dag vallen er veel tranen. Al jaren bakken we op deze dag zelf oliebollen en appelbeignets, Helaas hebben we besloten om dat dit jaar niet  te doen. Het zou dit jaar teveel energie kosten. Maar eerlijk gezegd mis ik onze eigen oliebollen heel erg. Vooral die met spek en kaas. Ik hou gewoon meer van hartige oliebollen. Maar goed, volgend jaar proberen we het weer, dit jaar genieten we van de gekochte oliebollen.

Dinsdag 21 september heb ik een afspraak met een medewerker van de WMO gehad. Omdat Anne veel last van reuma heeft, geven wij al een paar jaar aan, dat het voor hem te zwaar wordt om mijn rolstoel of opvouwbare scootmobiel in en uit de auto te tillen. Na tig keer een huisbezoek te hebben gehad van medewerkers van de WMO, die ons vervolgens allerlei specialisten op ons dak stuurden, was er nog steeds geen oplossing. En heeft het ziekenhuis aangegeven dat hij in de toekomst geen rolstoel meer mag duwen of in en uit de auto mag halen. Dit omdat hij een (tijdelijke) stoma heeft gekregen en na de chemo en bestralen nog een darmoperatie krijgt wat altijd een zwakke plek blijft. Met als gevolg dat ik bijna niet meer de deur uitkom. En hoewel ik me meestal wel vermaak in huis zou ik toch ook wel heel graag eens erop uitgaan! Soms ga ik even met Anne mee in de auto maar dan blijf ik bij de winkel in de auto zodat Anne de rolstoel niet hoeft te pakken! Dus dinsdag weer een andere medewerker over de vloer gehad. Aangezien zij niet doen hebben wij zelf wat onderzoek gedaan. Hierbij zin we uitgekomen bij de Quingo Flyt2. Dit is een scootmobiel die een rails heeft die je in de auto bevestigd en dan kun je d.m.v. een afstandsbediening de scootmobiel in en uit de auto laten rijden. Voor ons perfect want het kost geen kracht en binnen een minuut staat de scootmobiel in of uit de auto. Zeker in deze tijd zou dit voor ons perfect zijn. Anne begint woensdag 29 september met zijn chemo en bestraling en dan zou ik met hem mee kunnen. In ieder geval voor de wekelijkse gesprekken met de specialisten. Nu doen we het zo dat ik wel meega maar dan in de parkeergarage blijf wachten. Dit vinden wij beiden erg onprettig. Maar goed, even terug naar dinsdag. De medewerker van de WM|O kwam al te laat en vuurde gelijk honderden vragen op mij af. Waarom ik een scootmobiel wilde. Waarom ik de scootmobiel die ik van de WMO had wilde inleveren, of ik niet genoeg had aan de taxipas en nog veel meer vragen. Dus ik aangegeven dat de scootmobiel van de WMO veel te log en te groot was, dat ik er niet mee in de winkel kon want bij de meeste winkels kun je er niet mee uit de voeten. Maar vooral dat we hem niet mee kunnen nemen. En eerlijk is eerlijk, Veendam is beste een leuk dorp maar zeker geen wereldstad. Dus je wilt ook wel eens ergens anders kijken. Verder wonen de meeste vrienden en familie buiten Veendam. Bij de meeste ben ik al een paar jaar niet meer geweest. Dus moest ik maar gebruik maken van de taxipas. Dat heb ik een paar keer gedaan maar dan bestel je een rolstoeltaxi, onderweg haal je heel veel ander mensen op. Dus over een afstand van 30 kilometer doe je ruim 11/2 uur. En als je dan bij het ziekenhuis vraagt of ze je rolstoel weer even willen uitklappen, krijg je een reactie van “MOET IK DAT DOEN”? Dit werkt niet voor mij! Uiteindelijk ging de WMO-medewerker weg met de boodschap dat hij nog wel zou bellen als er vragen waren. Dinsdagmiddag belde hij al. Hij zag de noodzaak er niet echt van in maar zou het overleggen binnen de afdeling. Donderdag belde hij weer. Hij had besloten dat ik maar een onafhankelijke medische keuring moest hebben bij een bedrijf dat voor hun de keuringen deed. Hoezo onafhankelijk?? En Anne moest ook maar naar dat bedrijf om te kijken of het echt wel zo was dat hij door zijn reuma, zijn stoma en zijn kanker de rolstoel niet meer in en uit de auto kon krijgen! Toen knapte er iets bij mij. We hebben een bed in e kamer voor Anne, hij is net geopereerd. Er staat hem nog een hele zware tijd te wachten en moet hij zich laten keuren door een WMO aangewezen bedrijf. Dit kan toch niet?  De WMO Veendam voor zorg op maat, nou echt niet!!

En ja hoor, deze gek is er dit jaar nog eerder mee bezig dan andere jaren, KERST. Mijn favoriete tijd van het jaar. Normaal gaan Anne en ik naar kerstmarkten in Duitsland en bezoeken we de kerstshows bij de Intratuin in Halsteren of Duiven. En surf ik heel veel bij webwinkels. Helaas kon het vorig jaar niet en ook dit jaar hangt het aan een zijden draadje. Eerst maar eens zien hoe het met Anne gaat! Dussss…, heb ik vandaag al 2 speciale kerstballen voor de kinderen gekocht. Wij kopen elk jaar een speciale bal voor in hun kerstboompjes. Dit jaar een champagnefles voor Sem en een Chinese lantaarn voor Sanne-Mei, die zal wel giga vloeken in haar roze boom maar zou helemaal bij haar passen. Ik heb ze bij deze leuke webwinkel ontdekt: www.allesinwonderland.nl. Echt een aanrader!

Door alle drukte met Anne in het ziekenhuis schoot gezond eten er een beetje bij in. Ik kookte in de ochtend maaltijden voor Sem die hij dan in de avond in de oven kon zetten. De boodschappen bestelde ik vaak bij de Jumbo of Coop. Dat werkte prima maar dan moet je elke keer wel weten wat je wilt eten. En dat moest snel klaar te maken zijn want ik was van 15.00 tot 20.00 in het ziekenhuis. Nu is Anne gelukkig weer thuis maar worden we nog wel geleefd door de thuiszorg en giga veel afspraken in het ziekenhuis. Dus heb ik besloten om het eten eens anders te gaan doen. Ik heb voor een maand maaltijden van Hello Fresh genomen.  Aanstaande woensdag komt de eerste box met maaltijden voor 4 personen voor 6 dagen. Aangezien wij een flinke eter in huis hebben, heb ik maar voor 1 persoon meer gedaan, geen idee hoe groot de porties zijn. Het geeft nu al rust. Niet meer te hoeven bedenken wat we gaan eten. Geen bijbehorende boodschappen hoeven te bestellen, waarbij ik natuurlijk weer belangrijke ingrediënten vergeet te bestellen. Dat gebeurt nu niet meer, hoop ik!  Ik ben heel benieuwd of het wat is! Ze hebben trouwens niet alleen maaltijden maar ook kaas, vlees, worst, fruitboxen. Dat wist ik niet! Maar is wel heel handig. Misschien ben ik na de komende maand een echte Hello Fresh-fan? Wordt vervolgd!

Het gewone leven begint weer. Sem heeft vandaag zijn 1ste dag op de Hanze. Hij is van studie gewisseld maar wat een gedoe. Ze waren vergeten om hem in te schrijven. Uiteindelijk zaterdag een mailtje gekregen dat hij vandaag om 8.30 uur moet beginnen maar door alles heeft hij de introductie voor de 2de keer gemist. Vorig jaar door Corona en dit jaar doordat ze hem vergeten waren. Zo jammer! Maar goed. Hij is om 7.10 vertrokken. Op naar een superleuke studententijd zonder Corona. Ook hier begint alles weer. Doordat ik veel in het ziekenhuis was de afgelopen dagen, was er veel blijven liggen. Nu de 2de was er al door. Zo even wat opruimen en dan liggen we weer op schema! Om 14.30 weer richting het UMCG. Gisteravond voor Sem al pastasaus gemaakt kan hij tenminste op tijd eten. Altijd wel fijn als dat al klaar staat. 

Vanochtend bij Anne op bezoek geweest. De operatie is gelukkig goed gegaan. Net genoten van een latte en een tosti. Toen nog even lekker theegedronken met mijn steun en toeverlaat Fenna. En nu wachten tot het bezoekuur weer begint.

Na een hele slechte nacht, vanochtend toch maar weer verder. Eerst even de hondjes, die komen wel wat tekort deze dagen. Daarna strijken, er was behoorlijk wat blijven liggen door alle ziekenhuis bezoeken. Ook even een paar overschalen gemaakt. Zodat Sem in ieder geval goed eet. Voor vanavond een witlofschotel in de koelkast gezet. Die kan hij zelf in de oven zetten. Nu pas merk ik hoeveel steun ik aan Anne heb. Alleen al het opvouwen van dekbedovertrekken en onderlakens gaat een stuk moeilijker in een rolstoel/ trippelstoel! Maar het is gelukt en dat geeft toch wel een fijn gevoel! Anne is net naar de operatiekamer gebracht. Ik blijf in het ziekenhuis wachten totdat ik een belletje krijg dat de operatie is gelukt. Toch wel erg nerveus en gespannen. Gelukkig heb ik nu tijd om aan mijn blog te werken. Dat lijdt even af!